Naglalakad sa parke si Santos para mapayapa ang isip at habang naglalakad, bumabalik sa kanya ang alaalang gusto nang kalimutan.
Uwian na sa Malabon high school. Lahat ng taong makakita sakin ay lumayayo dahil alam nila na ako'y kilalang siga ng paaralan.
Paglabas ng gate may biglang tatlong lalaking taga ibang paaralan ang humarang at naghamon ng suntukan. Di na ako nakatanggi dahil nayayabangan ako sa kanila at talaga namang kailangan turuan ng lekson.
"Ha!, puro lang pala kayo yabang. Tatlo na kayo sa lagay na yan ah!" sabi ni santos sa tatlong lalaki.
Pag-uwi ni santos sa bahay laking gulat niya dahil ang kanyang ama ay nakahandusay sa sahig at namimilipit sa sakit.
Agad niyang nilapitan ang ama at sinabing "Wag kayong mag-alala, may malapit na ospital dito para mahingan ng tulong".
Lumabas siya agad para humingi ng tulong ngunit bigla nalang may humarang sa kanya na halos 20 lalaking kasamahan ng tatlong lalaking binugbog niya.
"Kanina tatlo lang kami ngayon anung masasabi mo?"
"Paraanin ninyo ko kailangan madala sa ospital ang tatay ko!!"
"Inatake siya sa puso, paraanin ninyo ako!!"
"aaaaa!!!!..."
Naluha si Santos nang maalala niya ito.
"Itay! Kakain na tayo!"
Pinunasan niya ang luha at pasigaw na sinabing,"Nariyan na anak!!"
Sa isip ni Santos di na dapat maulit ang pagkakamaling ito. At ang kanya na lamang nasisi ay ang kanyang sarili.
Walang komento:
Mag-post ng isang Komento